Սերգեյ Հովսեփյան
Հունիսի 27-ին հայկական վարձույթ է թողարկվելու «Մի անգամ Ստոկհոլմում» ֆիլմը:
Հանցագործ Լարս Նիստրեմը (Իթան Հոուկ) զինված ներխուժում է Ստոկհոլմի Kreditbanken գլխավոր բանկ եւ օպերատիվ կերպով պատանդ է վերցնում բանկի աշխատակիցներին: Ամերիկյան ակցենտով եւ իմպոզանտ տեսքով շվեդը իրեն բավական յուրահատուկ է պահում, եւ ինքնատիպ պահանջներ է ներկայացնում՝ նախ պահանջում է իր համար բանտից դուրս բերել հանցակցին (Մարկ Սթրոնգ), իսկ բանկից անվտանգ դուրս գալու համար խնդրում է միանգամայն կոնկրետ մեքենա «Ֆորդ Մուստանգ», որից ուներ Սթիվ Մաքքուինը «Բուլիթ» ֆիլմի մեջ: Ոստիկանության որոգայթի պայմաններում գրավված բանկի աշխատակիցները, հատկապես խիզախ աղջիկ Բյանկան (Նումի Ռապաս), սկսում է տարօրինակ մտերմություն զգալ զավթիչի նկատմամբ՝ հենց այդ դեպքի շնորհիվ հոգեբանության մեջ շուտով կհայտնվի «Ստոկհոլմի համախտանիշ» տերմինը:
Ֆիլմը կրում է կարճ անվանում՝ «Ստոկհոլմ», իրականում, իհարկե, պետք է կոչվեր «Ստոկհոլմի համախտանիշ»: Ոչ միայն այն պատճառով, որ այն պատմում է տերմինի առաջացման պատմությունը, այլ նաեւ այն պատճառով, որ հոգեբանական խանգարման ախտանիշը իդեալական նկարագրում է ֆիլմը. այն ժամանակ, երբ ընդունված է վերանայել քրեական ռոմանտիկան եւ խորը ուսումնասիրել հոգեկան խանգարումները, Ռոբերտ Բուդրոյի նկարը կանգնում է այդ նույն «Ստոկհոլմի համախտանիշ» ունեցող մարդու կողքին: Նայում բանկի կողոպտիչների վրա որպես անհասկանալի, ոչ չար և նույնիսկ սիմպո հերոսների:
Ընդհանուր առմամբ, ֆիլմի ռիթմը չափավոր է, չի ձանձրացնում և նույնիսկ պահպանում է հետաքրքրությունը: Չնայած որ ֆիլմը չի ձանձրացնում, այն չի զարգացնում սյուժեն և ռեժիսորական ձեռագիրը չի երևում: Ամեն ինչ ընդանում է իր հունով: Եւ հանդիսատեսը ավարտական տիտրերի ժամանակ որոշ գոհունակությամբ կգիտակցի, որ այս դեպքում խոսքը ոչ թե հոգեբանական պարադոքսի ընկալման մասին է, այլ, որ շվեդական բանկը գրաված տղաները մի քիչ անհեթեթ են, բայց էությամբ վատը չեն:
