Սերգեյ Հովսեփյան
Էնգ Լին ֆիլմեր է թողարկում բավական հազվադեպ՝ մոտ երեք տարին մեկ: Մեր ժամանակներում սա բավականին լուրջ ընդմիջում է, որի համար տեխնոլոգիաները, նկարահանման հնարքները և, ամենակարևորը, ժանրերի մասին գեղագիտական պատկերացումները փոխվում են: Թվում է, թե մի քանի տարի ունենալով կարելի է չշտապել և գնահատել հեռանկարները, վերցնել ամենաառաջատարն ու կրակել հերթական կինեմատոգրաֆիական հայտնությամբ, որն առնվազն արժանի կլինի քննարկման, իսկ գուցե իսկական բեկում դառնա: Բայց հետո «Փիի կյանքից» հետո Էնգ Լիի հետ ինչ-որ բան այն չէ:
Հայկական վարձույթում «Ջեմինի» կամ «Հեմինի» անուններով թողարկված «Gemini Man» ֆիլմի սյուժեն վերապատմելու ոչ մի իմաստ չունի, քանի որ այն չի փայլում ոչ մի օրիգինալ մտքով եւ առանց որոշ մանրամասների արդեն ակնհայտ էր առաջին թրեյլերների պրեմիերայից հետո:
Խոսելով ֆիլմի սյուժեի մասին կարելի է ընդհանուր համաձայնի գալ, որ ֆիլմը ոչ մի նոր բան չի ասում: Պատմությունը կարելի է նմանացնել հարյուրավոր ֆիլմերի, սակայն այս ֆիլմը հետաքրքիր է ոչ այդքան իր պատմությունով, որքան օպերատորական աշխատանքով: Ֆիլմի միակ իսկապես տպավորիչ տարրը, ինչպես նշեցի, օպերատորական աշխատանքն է: Լույսով շողացող ծովերը, Կարտախենայի գույների երանգը, Բուդապեշտի շքեղ պալատները, այս ամենը 3D+ -ում հիանալի տեսք ունեն և անմիջապես այդ երկրներ չվերթների տոմսերի ձեռքբերմամբ զբաղվելու մշտական ցանկություն է առաջացնում:
Ընդհանուր առմամբ, հիմնական խնդիրը չափից ավելի տեխնոլոգիաների կիրառումը առանց պատշաճ ուշադրության պատմությանը: Ի վերջո, մենք ստանում ենք արտադրանք՝ վառ, բայց բոլորովին անշունչ ֆիլմ, որը ավելի շատ նման է ոչ շատ բարդ գծային սյուժեներով վիդեո խաղի:
