Հունվարի 23-ից Հայաստանի կինոթւտրոններում մեկնարկում է Դաշա Չարուշայի «Ցանկությունների մարաթոն» կատակերգությունը: Այս դիստրիբյուտորական ընկերությունը մեզ նվիրեց չարաբաստիկ «Երջանկություն: Առողջություն» եվ բազմաթիվ այլ ռուսական կատակերգություններ, որոնք դարձել են կինոդիտողի մղձավանջ: Ռուսական կատակերգություններին դժվար է վստահել, քանի որ ֆիլմերը 99% հավանականությունով հիասթափեցնում են: Բայց պատկերացրեք մի իրավիճակ, որը կարող է տեղի ունենալ մեզանից յուրաքանչյուրի հետ: Դուք լռվել եք ինչ-որ տեղ եւ չեք կարող դուրս գալ այնտեղից… հրաշալի առիթ է մտածել, թե ինչո՞ւ ես չեմ կարող հեռանալ այս քաղաքից: Չէ որ ճակատագիրն իր ծրագրերն ունի, և որքան էլ փորձենք այլ ուղիով շարժվել, ամեն ինչ այնպես կպատահի, ինչպես կանխորոշված է: Եվ հենց այդ իրավիճակը կօգնի ձեզ անձնականորեն աձել:

«Ցանկությունների մարաթոնի» գործողությունը մեկ օրվա ընթացքում ծավալվում է օդանավակայանի համեմատաբար փակ տարածքում: Մանիկյուրի վարպետ Մարինա Գամինինան Վորոնեժից շտապում է Խանտի Մանսիյսկ՝ բառացիորեն հանդիպելու իր երջանկությանը: Ավելի ճիշտ, քոուչին, որը օգնում է տիեզերքին դիմելու հարցումների ձեւակերպմամբ:

«Ես ուզում եմ ներքնազգեստի կոմպլեկտ։ Ես ուզում եմ Փարիզ։ Ես ուզում եմ տեսնել աշխարհը։ Ես ուզում եմ ամուսնանալ սիրած մարդու հետ։ Ես ուզում եմ նոր օծանելիք։ Ես ուզում եմ անձնագիրս գտնել մինչև հարսանիքս ․ ․ ․»

Մարինան 7 ցանկություն ունի, որոնք պարտադիր պետք է իրականան։ Բայց ամենակարևորը դա երջանիկ լինելն է։ Սակայն Պուլկովոյում վայրէջքն ու անսպասելի հանդիպումը փոփոխություններ կմտցնեն նրա ծրագրերի մեջ։

«Ցանկությունների մարաթոնի» սյուժեի հիմքում միանգամից մի քանի իրական պատմություններ են: Օդանավակայանում լռված աղջիկը, որը հետեւում է անսպառ ուղեւորային հոսքին եւ ինքն էլ հայտնվում է տարբեր պատմությունների մեջ, ռեժիսոր Դաշա Չարուշայի ընկերուհին եւ ֆիլմի պրոդյուսեր Սվետլանա Ուստինովան է: Դժվար է չկարեկցել աղջկան, քանի որ իրավիճակը ահավոր ծանոթ է:

«Ցանկությունների մարաթոնը» իրական դասընթաց է: Ճիշտ է, այն աշխատում է մի փոքր ավելի բարդ եւ կազմակերպված, քան տեղի է ունենում Մարինայի խենթ կյանքում: Բայց հիմնական ուղերձը նույնն է՝ սովորեք խոսել Տիեզերքի հետ, եւ այն կպատասխանի ձեզ:

Ինչպես ասել է Սաշա Գուդկովը նկարը ցուցադրելուց հետո փոքրիկ ելույթում՝

«Ռուսական ֆիլմերի խնդիրն այն է, որ նրանց շատ են կատակում: Ոչ ոք չի խոսւոմ այդպես իրական կյանքում: Ոչ ոք իրեն այդպես չի պահում: Գլխավոր խնդիրն այն էր, որ հումորի սահմանչը չհատենք»:

Ալեքսանդր Գուդկով

Թվում է, թե կարծրատիպային միջին վիճակագրական ռուս է, բայց եթե դուք նայեք այս կերպարին, դուք կարող եք տեսնել մի աղջիկ բացարձակապես ցանկացած ազգության, որը ծնվել է ծայրամասում: Իսկ ի՞նչ կա մայրաքաղաքից դուրս: Գեղեցկության սրահներ, բամբասանք…Ի՞նչ երազներ ունեն մարդիկ: Մեծանալ, ամուսնանալ, դառնալ եղունգների վարպետ, խոպոպ աճեցնել եւ բացել գեղեցկության սրահ: Նույնիսկ այդ 7 ցանկությունները Մարինան դժվարությամբ էր մտաբերում, ոչ թե այն պատճառով, որ նա ցանկությունների մեծ ցուցակ ունի, այլ պարզապես այն պատճառով, որ չգիտեր, թե ինչ է ուզում: Նրա ցանկությունները ծնվել են հաճախորդների հետ շփման ժամանակ:

Ինչպես ասել է ինքը՝ Չարուշան, գրելով սցենարի առաջին տարբերակը, նա հասկացել է, որ դա դրամա է, բայց, բարեբախտաբար, եզրափակիչ տարբերակն ավելի ծիծաղելի չէ, այն իրական է: «Ցանկությունների մարաթոնը» ռուսական կատակերգությունների լավագույն օրինակներից մեկն է, որտեղ կարևորը հումորը չէ, այլ բովանդակությունը: Այս ֆիլմում յուրաքանչյուր հայ կին կտեսնի իրեն, իր հարեւաններին։ Ի վերջո, մեզանից յուրաքանչյուրը ինչ-որ չափով «գեղցի» ենք: Այնպես որ, մեծ երազանքներ ունեցե, եւ ձգտեք իրականացնել դրանք, քանի որ տիեզերքը կարող է օգնել միայն այն դեպքում, երբ մենք ինքներս շարժվում եքն դեպի մեր երազանքը:

Հատուկ մեր ընթերցողների համար մամլո ցուցադրության ժամանակ մենք խնդրեցինք Ալեքսանդր Գուդկովին ողջույնի խոսք տեսագրել:

Հայկական վարձույթում է հայտնվում Պիեր-Ֆրանսուա Մարտեն-Լավալի ֆիլմը, որը հիմնված է Բանգլադեշից պատանի շախմատային հանճարի եւ նրա ֆրանսիացի ուսուցչի իրական պատմության վրա: Վերջինս ֆիլմում խաղացել է Ժերար Դեպարդիեն: Նրա նախատիպը տղայի մասին գիրք է գրել, որն էլ դարձել է սցենարի հիմք, սակայն նա չի ապրել մինչեւ էկրանավորումը:

Բանգլադեշցի հրշեջ Նուրա Մոհամմադը կնոջը թողնելով ավագ դստեր եւ մանկան հետ, Ֆրանսիա է մեկնում միջին որդի Ֆահիմի հետ. հայրենիքում տղամարդուն եւ նրա ընտանիքին վտանգ է սպառնում հակակառավարական ակցիաներին մասնակցելու պատճառով, եւ նա հույս ունի քաղաքական ապաստան ստանալ Եվրոպայում: Ֆահիմը հույս տվող շախմատիստ է, որն արդեն չեմպիոնական տիտղոս է նվաճել իր տանը եւ երազում է սովորել ինչ-որ հայտնի ֆրանսիացի գրոսմայստերի մոտ: Գրոսմայստերի հետ պարապելու փոխարեն Ֆահիմը ստիպված է լինում գնալ քաղաքամերձ շախմատային խմբակ՝ կոպիտ և փնթփնթան Սիլվան Շարպենտյեի ղեկավարությամբ, որը պրոֆեսիոնալ սպորտը թողել է չեմպիոնական տիտղոսից մեկ քայլ հեռավորության վրա եւ կյանքը նվիրել երեխաներին:

Հունվարի 23-ին հայկական կինոթատրոնների էկրաններին է դուրս գալիս «Ջրի տակ» (Undewater) սարսափ ֆիլմը, որտեղ ստորջրյա կայանի աշխատակիցների թիմը՝ Քրիսթեն Ստյուարտի գլխավորությամբ, թակարդում է հայտնվում կործանվող բազայի եւ անհայտ հրեշների միջեւ, որոնք ցանկանում են ուտել նրանց:

Ֆիլմի ընթացիկ հավաքները ԱՄՆ-ում (որտեղ ֆիլմը դուրս է եկել հունվարի 10-ին եւ ջախջախվել է քննադատների կողմից) արտացոլում են նկարի ձախողվածությունը: Բայց, եկեք չխոսենք փողերի մասին, այլ անցնենք ֆիլմին: Ֆիլմը կարելի է նկարագրել այսպես՝ Ռիդլի Սքոթի Օտարը հայտնվում է Ջեյմս Քեմերոնի անդունդում: Ընկերությունը չի թաքցնում այն փաստը, որ «Ջրի տակ» ժապավենը որոշակիորեն ընդօրինակում է վերոնշյալ ֆիլմերին: Արտադրողը ընդգծում է, որ «ներկայացնում է բոլորովին նոր հոյակապ կերպարների»:

Իսկզբանե անհասկանալի է ինու է արտադրողը ստում ֆիլմի նկարագրության մեջ նշելով, որ բազան վնասվում է երկրաշարջի պատճառով, իսկ հետո ցուցադրում է ստորջրյա Գոդզիլային: Անհասկանալի է, թե ինչում է կերպարների հոյակապությունը: Տասնամյակի լավագույն դերասանուհին սառեցված դեմքի արտահայտությամբ խաղում է ինչպես միշտ (բացառությամբ, երբ նա Չարլիի Հրեշտակ էր): Կա անփորձ պրակտիկանտ գիտնական Էմիլին (Ջեսիկա Հենվիկ), սեւամորթ Ռոդրիգոն (Մամուդու Ատի), որը չունի տարբերակիչ հատկություններ, բացի մաշկի գույնից: Կա նաեւ ծաղրածու Թի Ջեյ Միլլերը «Դեդփուլից», ինչպես միշտ խաղում է ինքն իրեն, մեկ թթու կատակ տալով մյուսի հետեւից, կապիտան Լյուսենը (Վենսան Կասել) եւ հավայան վերնաշապիկով մի տղա Սմիթ անունով (Ջոն Գալահեր կրտսերը): Բոլորը իսկական դատարկություն են, որոնք ամբողջ ճանապարհը ձանձրալի զրույցնե են վարում: Կերպարները ոչ մի կերպ չեն բացահայտվում:

Երկրաշարժային մղձավանջից հետո խումբը տարօրինակ արարած է հանդիպում: Սակայն եթե իրենք Ռիդլի Սքոթի «Օտարը» տեսած լինեին վաղուց հետույքները հեռու կտանեյին այդ բազայից: Սարսափելի այդ արարածը փոքրիկ Օտարի նոր տաբերակն էր ու տեսարանը բառացիորեն կրկնում էր Սքոթի ժապավենը: Ֆիլմի ընթացքում սցենարիստը չի պատասխանում նույնիսկ իր կերպարի կողմից իրավի հնչեցրաց հարցին՝ «Ինչո՞ւ են այս արարածները տեղակայվել այստեղ»: Մեզ չեն բացատրի որտեղից են հայտնվել այս արարածները, դրանք պարզապես գոյություն ունեն: Իբր գիտնականը մի խելացի բան է ասում, որ «հնարավոր է, ռեակտորի տաքությունից բարենպաստ պայմաններ են ստեղծվել» այս արարածների հայտնվելու համար:

«Ջրի տակ» ֆիլմի միակ մեսեջն էր, որ մարդիկ շատ հեռու են գնացել եւ օվկիանոսը նրանցից վրեժ է լուցում: Ֆիլմը չի կարողանում կողմնորոշվել. եթե սա աղետալի ֆիլմ է, որտեղ մարդիկ մահանում են տարբեր ավերածություններից, ապա հրեշների մասին թեման անտեղի է: Ամբողջ ֆիլմի ընթացքում անհնար է պարզ տեսնել այդ արարածներին: Նրանք միշտ շարժման մեջ են: