Գիտեք, ես երբեք չեմ հերքել, որ Տարանտինոյի երկրպագու չեմ, դա չի նշանակում, որ ես չեմ կարող չգնահատել նրա կինոնկարները: Ես սիրում եմ նրա «Քրեական ընթերցանություն» եւ «Սպանել Բիլին» ֆիլմերը, եւ այժմ այդ ցուցակում ավելացվել է «Մի անգամ Հոլիվուդում» նկարը: Ինչպես Կաննում Տարանտինոն խնդրել է հանդիսատեսին սփոյլերներ չտարածել, այնպես էլ երեկ մեզ նույնպես փոխանցեցին նրա խնդանքը:
1969-ում Ռիք Դալթոնը (Լեոնարդո Դի Կապրիո), դերասան, նախկինում 1950-ի հեռուստավեստերնների աստղ, որը չկարողացավ ամրապնդվել կինոյում եւ այժմ սերիալներում չարագործների է մարմնավորում, ապրում է էքզիստենցիալ ճգնաժամի նման մի բան: Նրա կարիերան հանգչում է. սպագետտի-վեսթերններում նկարահանվելու առաջարկը վիրավորական է թվում: Նա շատ է խմում: Նրա միակ ընկերը, հենց նրա դուբլյոր, նույն ինքը վարորդը, նույն ինքը տանող-բերող տղան, նույն ինքը դայակը՝ կասկադյոր Քլիֆ Բութը (Բրեդ Փիթ): Ամենացավալին այն է, որ հնարավորությունները, կարծես թե, ձգված ձեռքի հեռավորության վրա (կամ, ինչպես Ռիքն է արտահայտվում, լողավազանի մոտ մեկ երեկույթի հեռավորության վրա). Բեվերլի Հիլզի հարեւան տուն է տեղափոխվել Հոլիվուդի ամենապահանջված ռեժիսոր Ռոման Պոլանսկին գեղեցկուհի կնոջ՝ Շերոն Թեյթի հետ (Մարգո Ռոբի):
Հետաքրքիր է, թե ի՞նչ աչքերով են դիտելու Քվենտին Տարանտինոյի իններորդ ֆիլմը մարդիկ, իսկ Հայաստանում, կարծում եմ, շատ մարդ կլինի, ովքեր չգիտեն կամ չեն հիշում Ռոման Պոլանսկու եւ Չարլզ Մենսոնի «ընտանիքի» պատմությունը: Ի՞նչ մտքերով են գալու կինոթատրոն, ի՞նչ մտքերով են հեռանալու այնտեղից: Այսպես թե այնպես, տեղեկատվությունը, որ «Մի անգամ Հոլիվուդում»՝ «Շերոն Թեյթի մասին ֆիլմ է», այնքան էլ ճշգրիտ չէր. այս ֆիլմը Շերոն Թեյթի հարեւանների մասին ֆիլմ է:
Սա նաև «Չարլի Մենսոնի մասին ֆիլմ» չէ. չարագործի ազգանունը չի հնչում, թվում է, ոչ մի անգամ, իսկ նրան խաղացող Դեյմոն Հերիմանը նկարահանումների ժամանակ, այսպես ասենք, շատ չի տանջվել: Չնայած, օրինակ, «Սփեի կինորանչոի» այցը – լոսանջելեսյան կալվածք, որտեղ սկզբում վեստերնաներ էին նկարում, իսկ հետո հաստատվեց Մենսոնի աղանդը, – ֆիլմի ամենաազդեցիկ դրվագներից մեկը եւ հիշեցումը, թե սասպենսի ինչ վիրտուոզ կարող է լինել Տարանտինոն, երբ ուզում է:
Քաստինգի առումով ընդհանրապես, ինչպես միշտ, շատ նուրբ պահեր կան. մի քանի տեսարաններ ունի Ալ Պաչինոն, որը խաղում է հոլիվուդյան գործակալ Շվարցին, մի քանի տեսարան Կուրտ Ռասելը, երևում է արդեն մահացած Լյուկ Փերին, անճանաչելի և շատ սարսափելի Դակոտա Ֆենինգը, մեծն Բրյուս Դերնը: Մարգո Ռոբին լավ դրվագ ունի, որտեղ երջանիկ Թեյթը սեփական մասնակցությամբ կինո է դիտում:
Դի Կապրիոն եւ Բրեդ Փիթը, անում են այն ամենը, ինչ նրանցից ակնկալում ես: Իսկ առաջինն էլ ավելին: Ինչ վերաբերում է Փիթին, ապա նրա կերպարը մեծ մասամբ հմայիչ ժպտում է, հետաքրքիր ձևով ծխախոտ է ծխում, հանում է վերնաշապիկը, համտեսում է շան սնունդը եւ կռվում է Բրյուս Լիի հետ:
Կատակում ենք, բայց տարբեր տեսակի հանցագործություններով ու ողբերգություններով, որոնք հաճախ կապված են հենց կանանց հետ, Հոլիվուդի պատմությունը լի է, և «Մի անգամ Հոլիվուդում» ֆիլմը իր բոլոր բաց թողնված թեթևամտության ներքո, այդ ամպն անընդհատ սպառնալիորեն կախված ֆիլմի վրա, որտեղ գործում են Ռոման Պոլանսկին եւ Շերոն Թեյթը:
Մի խոսքով, ֆիլմը նման չէ Տարանտինոյի նախորդ ֆիլմերին և ներկայացնում է ռեժիսորին նոր տեսանկյունից: Հայաստանի կինոթատրոններում «Մի անգամ Հոլիվուդում» կարող եք դիտել օգոստոսի 8-ից:
